Οι αλλαγές που φοβήθηκες να κάνεις…
Οι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές.
Όταν κάτι νέο ξεκινάει, δεν έχεις ιδέα πώς θα τελειώσει. Είναι σα να μαζεύεις τα πράγματά σου και να πηγαίνεις να ζήσεις σε μία εντελώς άγνωστη πόλη. Νιώθεις ξένος, αλλά πρέπει να προσαρμοστείς. Στην πραγματικότητα, οι αλλαγές δε μας αρέσουν. Τις φοβόμαστε, αλλά δε μπορούμε να τις αποτρέψουμε απ’ το να συμβούν. Παραδόξως, αυτό που συχνά αποκαλούμε «νέο ξεκίνημα», είναι το τέλος. Και το τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Το σημείο «μηδέν» απ’ όπου ξεκινάμε. Κάθε αλλαγή είναι σημάδι πως μεγαλώνουμε, κι αυτό δε μας πολυαρέσει. Όποιος πει το αντίθετο, λέει ψέματα. Είμαστε τόσο άρρηκτα συνδεδεμένοι με το παρελθόν, που κάθε τι καινούριο φαντάζει τεράστιο στα μάτια μας. Είναι περίεργο το γεγονός πως έχουμε συνδυάσει τα νέα ξεκινήματα με το τέλος μιας άσχημης περιόδου, αλλά αν το καλοσκεφτείς, τότε είναι που παίρνουμε τις σημαντικότερες αποφάσεις για τη ζωή μας. Είναι φορές που οι συνθήκες μας αναγκάζουν βίαια κι αναπάντεχα να αλλάξουμε. Άλλωστε όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου, ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όταν είσαι απασχολημένος με το να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Άλλες φορές πάλι, εμείς οι ίδιοι επιδιώκουμε να πάμε παρακάτω. Όπως και να’χει όμως, και οι δυο περιπτώσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Το φόβο. Φόβος για το άγνωστο, φόβος για το ότι κάτι μπορεί να μην πάει όπως το είχαμε σχεδιάσει, φόβος πως θα τα παρατήσουμε και δε θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο τέλος. Κι αυτό, γιατί η μία φορά που ρίσκαρες κι έφαγες τα μούτρα σου ήταν αρκετή για να θωρακίσεις τον εαυτό σου και να υποσχεθείς πως δε θα το ξανακάνεις. Αλλά δεν είσαι ο μόνος. Όλοι μας κουβαλάμε κι από ένα διαφορετικό δαίμονα που παίρνει τη μορφή του φόβου, και κάθε φορά που πάμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να αλλάξουμε, γεμίζει το μυαλό μας με αμφιβολίες.
Πόσο μονότονη όμως θα ήταν η ζωή αν μας κυρίευαν τα στεγανά και η ασφάλεια; Πόσα πράγματα θα αφήναμε στη μέση αν δεν παίρναμε το ρίσκο να παλέψουμε γι’αυτά; Αν γυρίσεις το χρόνο πίσω, οι μόνες φορές που ένιωσες ελεύθερος ήταν αυτές όπου έκανες αυτό που ήθελες. Ακόμη κι αν τα πράγματα δεν είχαν την κατάληξη που περίμενες, δεν το μετάνιωσες. Γιατί τελικά το να ξέρεις, είναι προτιμότερο από το να αμφιβάλεις.
Και καμιά φορά ο φόβος δεν είναι κακός. Σου δείχνει ότι έχεις κάτι ακόμα να χάσεις, πως δεν τελείωσαν όλα. Κάπως έτσι το παίρνεις απόφαση και προχωράς. Αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να κάνει το αυτονόητο. Να ζήσει. Γιατί μέσα σου, κάπου καλά κρυμμένη, βρίσκεται η ελπίδα. Οι προσδοκίες και τα όνειρα πως όλα θα πάνε καλά. Κι αυτό το συναίσθημα που θάβουμε καμιά φορά στο μυαλό μας για να μην απογοητευτούμε, είναι πολύ πιο ισχυρό από το φόβο. Βγαίνει στην επιφάνεια λίγο πριν οπισθοχωρήσουμε και μας θυμίζει γιατί ξεκινήσαμε. Είναι η πίστη που σου έλεγα παραπάνω, πως ακόμα κι αν δεν πετύχει, τουλάχιστον θα έχεις αγωνιστεί. Γιατί δυστυχώς, δε μπορείς να προβλέψεις τα πάντα. Αυτό που μπορείς να προβλέψεις όμως, και που είναι εκατό τοις εκατό στο χέρι σου, είναι η θέληση. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι πάντα οι καταστάσεις που σε αναγκάζουν να αλλάξεις, αλλά ο ίδιος ο εαυτός σου που αλλάζει μέρα με τη μέρα. Κι είναι πραγματικά οξύμωρο το ότι δε μας αρέσει κάτι, αλλά παρόλα αυτά δεν κάνουμε το παραμικρό για να το αλλάξουμε. Φοβόμαστε το άγνωστο. Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τη βόλεψή μας. Φοβόμαστε ότι θα κόψουμε κάθε νήμα με το παρελθόν. Όμως, προχωρώντας παρακάτω, πάντα θα κουβαλάμε στις αποσκευές μας τις αναμνήσεις. Κι αυτές οι αναμνήσεις αποτελούν τις πιο πολύτιμες εμμονές μας. Αυτές που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Ολοκαίνουργιους μπροστά στο επόμενο βήμα. Μαίρη Βασιλοπούλου
balaoritoustreet
Via
Όταν κάτι νέο ξεκινάει, δεν έχεις ιδέα πώς θα τελειώσει. Είναι σα να μαζεύεις τα πράγματά σου και να πηγαίνεις να ζήσεις σε μία εντελώς άγνωστη πόλη. Νιώθεις ξένος, αλλά πρέπει να προσαρμοστείς. Στην πραγματικότητα, οι αλλαγές δε μας αρέσουν. Τις φοβόμαστε, αλλά δε μπορούμε να τις αποτρέψουμε απ’ το να συμβούν. Παραδόξως, αυτό που συχνά αποκαλούμε «νέο ξεκίνημα», είναι το τέλος. Και το τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Το σημείο «μηδέν» απ’ όπου ξεκινάμε. Κάθε αλλαγή είναι σημάδι πως μεγαλώνουμε, κι αυτό δε μας πολυαρέσει. Όποιος πει το αντίθετο, λέει ψέματα. Είμαστε τόσο άρρηκτα συνδεδεμένοι με το παρελθόν, που κάθε τι καινούριο φαντάζει τεράστιο στα μάτια μας. Είναι περίεργο το γεγονός πως έχουμε συνδυάσει τα νέα ξεκινήματα με το τέλος μιας άσχημης περιόδου, αλλά αν το καλοσκεφτείς, τότε είναι που παίρνουμε τις σημαντικότερες αποφάσεις για τη ζωή μας. Είναι φορές που οι συνθήκες μας αναγκάζουν βίαια κι αναπάντεχα να αλλάξουμε. Άλλωστε όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου, ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όταν είσαι απασχολημένος με το να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Άλλες φορές πάλι, εμείς οι ίδιοι επιδιώκουμε να πάμε παρακάτω. Όπως και να’χει όμως, και οι δυο περιπτώσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Το φόβο. Φόβος για το άγνωστο, φόβος για το ότι κάτι μπορεί να μην πάει όπως το είχαμε σχεδιάσει, φόβος πως θα τα παρατήσουμε και δε θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο τέλος. Κι αυτό, γιατί η μία φορά που ρίσκαρες κι έφαγες τα μούτρα σου ήταν αρκετή για να θωρακίσεις τον εαυτό σου και να υποσχεθείς πως δε θα το ξανακάνεις. Αλλά δεν είσαι ο μόνος. Όλοι μας κουβαλάμε κι από ένα διαφορετικό δαίμονα που παίρνει τη μορφή του φόβου, και κάθε φορά που πάμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να αλλάξουμε, γεμίζει το μυαλό μας με αμφιβολίες.
Πόσο μονότονη όμως θα ήταν η ζωή αν μας κυρίευαν τα στεγανά και η ασφάλεια; Πόσα πράγματα θα αφήναμε στη μέση αν δεν παίρναμε το ρίσκο να παλέψουμε γι’αυτά; Αν γυρίσεις το χρόνο πίσω, οι μόνες φορές που ένιωσες ελεύθερος ήταν αυτές όπου έκανες αυτό που ήθελες. Ακόμη κι αν τα πράγματα δεν είχαν την κατάληξη που περίμενες, δεν το μετάνιωσες. Γιατί τελικά το να ξέρεις, είναι προτιμότερο από το να αμφιβάλεις.
Και καμιά φορά ο φόβος δεν είναι κακός. Σου δείχνει ότι έχεις κάτι ακόμα να χάσεις, πως δεν τελείωσαν όλα. Κάπως έτσι το παίρνεις απόφαση και προχωράς. Αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να κάνει το αυτονόητο. Να ζήσει. Γιατί μέσα σου, κάπου καλά κρυμμένη, βρίσκεται η ελπίδα. Οι προσδοκίες και τα όνειρα πως όλα θα πάνε καλά. Κι αυτό το συναίσθημα που θάβουμε καμιά φορά στο μυαλό μας για να μην απογοητευτούμε, είναι πολύ πιο ισχυρό από το φόβο. Βγαίνει στην επιφάνεια λίγο πριν οπισθοχωρήσουμε και μας θυμίζει γιατί ξεκινήσαμε. Είναι η πίστη που σου έλεγα παραπάνω, πως ακόμα κι αν δεν πετύχει, τουλάχιστον θα έχεις αγωνιστεί. Γιατί δυστυχώς, δε μπορείς να προβλέψεις τα πάντα. Αυτό που μπορείς να προβλέψεις όμως, και που είναι εκατό τοις εκατό στο χέρι σου, είναι η θέληση. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι πάντα οι καταστάσεις που σε αναγκάζουν να αλλάξεις, αλλά ο ίδιος ο εαυτός σου που αλλάζει μέρα με τη μέρα. Κι είναι πραγματικά οξύμωρο το ότι δε μας αρέσει κάτι, αλλά παρόλα αυτά δεν κάνουμε το παραμικρό για να το αλλάξουμε. Φοβόμαστε το άγνωστο. Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τη βόλεψή μας. Φοβόμαστε ότι θα κόψουμε κάθε νήμα με το παρελθόν. Όμως, προχωρώντας παρακάτω, πάντα θα κουβαλάμε στις αποσκευές μας τις αναμνήσεις. Κι αυτές οι αναμνήσεις αποτελούν τις πιο πολύτιμες εμμονές μας. Αυτές που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Ολοκαίνουργιους μπροστά στο επόμενο βήμα. Μαίρη Βασιλοπούλου
balaoritoustreet
Via
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :