Είμαστε εκ γενετής κτητικοί;

Αρκουδάκια, λούτρινα ζωάκια, κούκλες, κουζινικά, στρατιωτάκια, φανταστικά ποταμόπλοια με ήρωες και πριγκίπισσες. Ένα παιδί πρέπει να έχει στην κτήση του όλα τα...

παιχνίδια και αυτή είναι μόνο η αρχή της κτητικότητας που κυριεύει τη ζωή μας σε όλα τα στάδια. Μεγαλώνοντας, πιστεύουμε πως η κτητικότητα είναι δημιούργημα των μεγάλων, ότι είναι κάτι που χτίζεται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως τις συναισθηματικές. Η εμμονή για κατοχή πραγμάτων, και κυρίως ανθρώπων προέρχεται από την παιδική ηλικία, από την εποχή που όταν βλέπαμε να κρατούν κάτι τα άλλα παιδάκια, το ζητούσαμε με επιμονή και κλάμα μέχρι να γίνει δικό μας. Από την μικρή ηλικία, όταν είμαστε ακόμη παιδιά μπορούμε να ταξινομήσουμε τα αντικείμενα σε κατασκευασμένα από ανθρώπους (κουζινικά, κούκλες) και σε φυσικά (βουνό, θάλασσα, καιρικά φαινόμενα). Στα πρώτα θέλουμε να έχουμε την κυριότητα ενώ για τα υπόλοιπα πιστεύουμε πως με κάποιο τρόπο, οι ιδιότητές τους συσχετίζονται με εμάς. Για παράδειγμα, το φεγγάρι λάμπει για να φωτίσει το φόρεμα μίας κούκλας ή για να δείξει τον δρόμο στη Χιονάτη όταν περπατάει στο δάσος. Τα παιχνίδια σου, παιχνίδια μου" και "τα παιχνίδια μου, παιχνίδια μου"

Γύρω στην ηλικία των 2- 3 ετών, όλα τα παιδιά ξέρουν ποια αντικείμενα θα προκαλέσουν αναστάτωση στους γονείς τους εάν ασχοληθούν μαζί τους και όταν ανακαλύπτουν ότι το παιχνίδι με το οποίο θέλουν να παίξουν, ανήκει σε κάποιο από τα αδέρφια τους, τότε το θέλουν περισσότερο. Εάν κάποιο αντικείμενο τους φαίνεται παντελώς άγνωστο, καθυστερούν να ασχοληθούν μαζί του μέχρι να βεβαιωθούν ότι είναι ακίνδυνο. Σε μεγάλη ηλικία, ο κίνδυνος που παραμονεύει πίσω από ένα αντικείμενο, μία κατάσταση, έναν άνθρωπο παίρνει στα μάτια μας, τη μορφή πρόκλησης. Παρόλο που τα νήπια εμφανίζουν μια τάση να κατέχουν όλο και περισσότερα πράγματα γύρω τους, αδυνατούν να καταλάβουν τα άλλα παιδάκια όταν τους ζητούν κάποιο από τα παιχνίδια τους. Η έννοια της κοινοκτημοσύνης αφορά την “περιουσία” των άλλων παιδιών και όχι τη δική τους. Τα παιχνίδια τους, παιχνίδια τους, και τα παιχνίδια των άλλων, παιχνίδια όλων. Η πραγματικότητα των παιδιών δεν απέχει πολύ από αυτή των μεγάλων. Έχουμε μάθει να είμαστε κτητικοί με πράγματα και ανθρώπους που πιστεύουμε ότι μας ανήκουν. Ως μεγάλοι, έχουμε την τάση να θεωρούμε “δικό μας” έναν άνθρωπο, όπως δικό μας θεωρούμε και ένα παιχνίδι όταν είμαστε μικροί.

Μπορεί να μην κλαίμε επιδεικτικά μπροστά σε όλους μέχρι να γίνει το δικό μας, μέχρι να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε ώστε να το κρατήσουμε για πάντα κοντά μας, αλλά η συμπεριφορά των ενηλίκων θυμίζει κατά πολύ ένα μικρό παιδί όταν θέλει να γίνει κυρίαρχος στο μικρό του ιπποτικό σύμπαν. Από την ηλικία των δύο ετών είμαστε σε θέση να προσδιορίζουμε τον ζωτικό μας χώρο και τα αντικείμενα που τον αποτελούν. Καθετί παρουσιάζεται μπροστά μας από την μικρή ηλικία αρχίζει να θεωρείται προέκταση του εγώ μας. Τα παιδιά πιστεύουν ότι μπορούν να αποκτήσουν οτιδήποτε τους αρέσει χωρίς κανένα κόστος, η συμπεριφορά των μεγάλων κάποιες φορές, δεν απέχει και πολύ από αυτή την παιδική αντιμετώπιση. Εάν ένα παιδί πλησιάσει ένα άλλο και του ζητήσει να παίξει με τα δικά του παιχνίδια, το δεύτερο θα έρθει σε αμηχανία. Ακόμη και εάν είναι γενναιόδωρο από τη φύση του, θα κοντοσταθεί στην πρόταση, θα σκεφτεί ότι απειλείται η ιδέα της κυριαρχίας και της ιδιοκτησίας που έχει αρχίσει να χτίζεται μέσα του. Εάν σε μεγαλύτερη ηλικία, νιώσουμε ότι απειλούμαστε, τότε η ματαίωση της επιθυμίας για μεγαλύτερη κατοχή διαμορφώνει ένα είδος μεγαλύτερης κτητικότητας. Για περισσότερα πράγματα, αλλά κυρίως ανθρώπους. Γιατί ξέρουμε ότι ποτέ στην πραγματικότητα δεν θα γίνουν δικά μας.

Πηγή

Via

poniridis.blogspot.gr